محبت خیلی مهمه؛ گرایشات قلبی از اندیشه تاثیرشون تو عمل خیلی بیشتره! همه ما تجربه کردیم، اگه کسی رو دوست داشته باشیم ناخودآگاه شبیهش میشیم، رفتارمون باهاش یکی میشه، کارایی که دوست داره انجام میدیم
برعکسش هم صادقه یعنی اگه کسی رو دوست نداشته باشیم و ازش بدمون هم بیاد از همه نظر ازش دور میشیم.
بر اساس این قاعده باید دعا کنیم که خدا ما رو محب دوستاش و دشمن دشمناش قرار بده!
از طرف دیگه، اگه ما واقعا ولی خدا رو دوست داشته باشیم و از دشمن خدا بدمون بیاد میتونیم امیدوار باشیم و بخوایم خدا این محبت رو بیشتر و بیشتر کنه و البته باید حواسمون باشه که محبت آثار داره، فقط احساس درونی نیست! اگه منجر به عمل و رفتار و خلق و خوی متناسب نشه باید تو واقعی بودنش شک کنیم!